Sinds de zomer ben ik spotter van Mickey (dit is een verzonnen naam). Een ondeugend joch, speels en voortdurend aan het uitdagen. Ik vraag altijd wat hij wil doen. Huiswerk? Dat heb ik niet, zegt hij dan met zo’n glimlach.... meestal wil hij een spelletje doen en dan wel winnen natuurlijk! Het idee is dat we bij spot-on kijken naar het kind, wat het wil en wat het nodig heeft. Bij Mickey is dat duidelijk niet een schoolse aanpak, met hulp bij huiswerk bijvoorbeeld. Door met hem te wisselen van spelletjes kom ik er wel achter dat ie best pienter is, makkelijk rekent en ook woordzoekers, spelling en zo doet hij goed. Dus blijf ik op de spelletjes-toer, lekker een beetje uitdagen en af en toe laten winnen. Zijn moeder geeft aan dat hij graag naar spot-on komt, en hij vroeg al of hij vaker mocht komen.

Als spotter kom ik recht uit mijn werk, doe gauw mijn gymschoenen aan en dan zie ik Mickey al aan komen racen op zijn stepje, met een glimlach van oor tot oor. Even later vind ik mijzelf terug opgevouwen in een keukenkastje, bij het verstoppertje spelen. Die zogenaamd ‘belangrijke’ vergadering van die middag op mijn werk is ver weg. Wat is nu echt belangrijk vraag ik mij dan af in dat keukenkastje. Het deurtje gaat open en een brede glimlach straalt mij tegemoet: gevonden!! Ik zie dat hij van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om snel een koekje uit de koektrommel te graaien. Toch maar even een opvoedkundige opmerking over maken. Blijkbaar is voor Mickey de onverdeelde aandacht belangrijk, testen waar zijn grenzen liggen zonder iets “saais” te moeten doen. Even weg uit de thuissituatie en kind mogen zijn, en leren zonder druk. Hoe belangrijk is dat?

‍