Sinds de zomer ben ik spotter van Mickey (dit is een verzonnen naam). Een ondeugend joch, speels en voortdurend aan het uitdagen. Ik vraag altijd wat hij wil doen. Huiswerk? Dat heb ik niet, zegt hij dan met zo’n glimlach.... meestal wil hij een spelletje doen en dan wel winnen natuurlijk! Het idee is dat we bij spot-on kijken naar het kind, wat het wil en wat het nodig heeft. Bij Mickey is dat duidelijk niet een schoolse aanpak, met hulp bij huiswerk bijvoorbeeld. Door met hem te wisselen van spelletjes kom ik er wel achter dat ie best pienter is, makkelijk rekent en ook woordzoekers, spelling en zo doet hij goed. Dus blijf ik op de spelletjes-toer, lekker een beetje uitdagen en af en toe laten winnen. Zijn moeder geeft aan dat hij graag naar spot-on komt, en hij vroeg al of hij vaker mocht komen.

Als spotter kom ik recht uit mijn werk, doe gauw mijn gymschoenen aan en dan zie ik Mickey al aan komen racen op zijn stepje, met een glimlach van oor tot oor. Even later vind ik mijzelf terug opgevouwen in een keukenkastje, bij het verstoppertje spelen. Die zogenaamd ‘belangrijke’ vergadering van die middag op mijn werk is ver weg. Wat is nu echt belangrijk vraag ik mij dan af in dat keukenkastje. Het deurtje gaat open en een brede glimlach straalt mij tegemoet: gevonden!! Ik zie dat hij van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om snel een koekje uit de koektrommel te graaien. Toch maar even een opvoedkundige opmerking over maken. Blijkbaar is voor Mickey de onverdeelde aandacht belangrijk, testen waar zijn grenzen liggen zonder iets “saais” te moeten doen. Even weg uit de thuissituatie en kind mogen zijn, en leren zonder druk. Hoe belangrijk is dat?

‍

Aandacht.

Ik ging even op de thee bij ‘mijn SpotON-kind’ thuis (ik noem ‘m hier even Sammy). Op verzoek van zijn ouders. Even kletsen en koekjes eten. ‘Dus als ik het goed begrijp, is het verwennerij bij SpotON’ zegt zijn vader. ‘Inderdaad!’ zeg ik. Sammy glimlacht.

‘Ik zal eerlijk zijn’ zegt papa. ‘Eerst was hij met rekenen maar wat aan het gokken. Hij lette niet op en zei maar wat. Nu merk ik dat hij het gewoon weet. Hij geeft me het antwoord meteen. En hij is zoveel relaxter en ontspannen’. Sammy glundert.

‘Wat heerlijk om te horen’ zeg ik. Dus gaan we nog even door Sammy?’ Hij knikt enthousiast. ‘Echt heel fijn dat jullie er zijn’ zegt papa.

Wow mensen. Hoe heerlijk om zo’n dankbaarheid te voelen. Echt, we hebben denk ik twee keer sommen gedaan. En daar snapte ik dan niks van en ging hij me het uitleggen. Ik denk dat leren groeit als een kind zich gezien, gehoord en erkend voelt. Dan ontstaat ontspanning en kan het stromen. En dan groeit ook het zelfvertrouwen.
Sammy laat dat zien. Kampioen!

Liefs van mij en heerlijke feestdagen voor jullie allemaal ♥️
Ineke

*En oja, wil je ook meedoen als vrijwilliger aan SpotON in Eindhoven en heb je per week ook een uurtje aandacht over voor een kind?

Meld dan ff aan!

Soms overkomt het leven je, toch? Na mijn eerste kennismaking met een groepje jongeren reed ik een week later op naar het jongerencentrum in Vaartbroek. Ik zou gaan kennismaken met Fatima. Net op tijd liep ik het centrum in en kwam ik erachter dat Fatima in haar eigen huis op mij aan het wachten was. Zonder na te denken stelde ik voor om haar daar te ontmoeten. Ik zat al in mijn auto toen ik opeens twijfels kreeg…Waar kom ik terecht? Weten de ouders wel van Spot On? Vinden ze het wel goed? Voor ik het wist zat ik aan de tafel met Fatima, haar moeder en de buurvrouw die optrad als tolk.

Het moment overkwam mij. Ik kreeg in sneltreinvaart het verhaal van Fatima en haar familie te horen. Ik keek recht in de mooie bruine ogen van haar en ik wist direct dat ik haar wilde helpen. Na iets meer dan een uur namen we afscheid en hadden we afgesproken dat we de week erna zouden starten.

Inmiddels heb ik drie sessies met Fatima achter de rug. We hebben elkaar beter leren kennen, en ook samen schoolwerk gedaan. We hebben Nederlandse taal en grammatica gedaan, rekenen, maatschappijleer en om heel eerlijk te zijn, het was best pittig. Wat doen wij mensen veel dingen op de automatische piloot! Het was ontzettend uitdagend om verschillende manieren te vinden om het uit te leggen of te oefenen. De leukste momenten die we tot nu toe hebben gehad hadden te maken met het kijken van vloggers die zij tof vindt. En het luisteren naar muziek die luistert. Het mooie aan dit alles is dat het maar anderhalf uur per week kost en die tijd vliegt voorbij.

Ik kijk uit naar de volgende sessies die we samen gaan hebben en hoop heel erg hard dat we snel meer kinderen vinden die door de Spotters geholpen willen worden. En ik vermoed dat het voor zowel het kind als voor jou als Spotter zoveel gaat brengen puur en alleen omdat je jezelf ook gaat ontwikkelen en uitdagen door de dingen die je samen gaat doen.